Het vluchtelingenvraagstuk is iets wat eigenlijk iedereen in ons land wel bezig houdt.
Bijna dagelijks vult dit onderwerp het nieuws. En wie kent niet de foto van het gestorven jongetje op het strand in Turkije, verdronken op de vlucht vanuit Syrië naar Turkije?
Of de beelden van grote stromen mensen, volwassenen en kinderen, over de wegen van Europa, beelden van overvolle treinen, mensen wachtend voor hekken, met moeite door politie of militairen in bedwang gehouden?
Beelden die verschillende gevoelens op kunnen roepen.
Het eerste beeld roept medelijden op, ruimhartigheid.
Het tweede kan naast medelijden ook angst en onzekerheid oproepen. Begrijpelijk: angst is heel menselijk. Vooral de angst voor het onbekende. Of de angst dat de veelheid van vluchtelingen die naar ons land komen en een huis en een baan nodig hebben, een bedreiging kan zijn voor jouw situatie, zeker als je je daarin al kwetsbaar voelt.
Zo kunnen barmhartigheid en angst door elkaar lopen in onze gedachten en gevoelens.
Als kerk en als gelovigen proberen wij te leven vanuit de Bijbelse boodschap. De Bijbel die oproept tot barmhartigheid: meeleven in woord en daad, hulp en ondersteuning bieden aan wie dat nodig heeft, ook aan de vreemdeling.
Stel je eens voor dat je zelf op de vlucht moet, alles moet achterlaten wat je lief is! Dan hoop je ook mensen tegen te komen die met je meevoelen en je hulp bieden. Vanuit het geloof in God die omziet naar wie in nood is, voelen wij ons geroepen om anderen te helpen die hulp nodig hebben. Niet alleen mensen dichtbij maar ook (van) verder weg. Geroepen tot solidariteit met kwetsbaren.
Verschrikkelijk zijn de beelden van de dramatische en mensonterende situatie waarin vluchtelingen zich bevinden, onderweg of in opvangkampen. Daarom moeten wij als Europa onze verantwoordelijkheid nemen en hulp bieden en een menswaardige opvang.
Het gaat voor onze wijk Ypenburg om huisvesting voor statushouders, vluchtelingen die al de hele weg van procedures hebben doorlopen en erkend zijn als vluchteling. Hun redenen om te vluchten zijn erkend en deze mensen hebben een vergunning om hier te wonen. Het zijn mensen die hopen op een goede, rustige plek om te leven, voor zichzelf en hun kinderen en ze hopen hun leven weer op te kunnen bouwen. Eigenlijk dus mensen zoals wij, met heel gewone wensen zoals wij die allemaal hebben: de wens van vrede, geluk en welzijn.
Het is bijna Pasen. Dan vieren we als kerk dat leven sterker is dan de dood. Dat er na het donker toch weer licht zal zijn. Een boodschap die werkelijkheid wordt waar mensen in liefde naar elkaar omzien. Dat Licht van Pasen is bedoeld voor ieder mens, ongeacht herkomst, religie, politieke overtuiging, seksuele geaardheid enz. Wij kunnen daar in Ypenburg nu een steentje aan bijdragen. Als Protestantse wijkgemeente op Ypenburg willen wij dat graag doen en we hopen velen met ons.
Protestantse Wijkgemeente Ypenburg
dhr. Jan Francke, voorzitter wijkkerkenraad
ds. Attie Minnema, predikant
mw. Maria van Twist, voorzitter diaconie
